[tej wiosny nie było poranka]

tej wiosny nie było poranka

mimo to obudziłem się na głos

twoich liter

proszę ze mnie nie drwić

dać mi spokojnie

poumierać pozalewać się

winą suchymi łzami

napisałem bezgłośnie a ty

tak bezczelnie

zostałaś

z tymi swoimi

różowymi tulipanami historiami o

sofach schodach owadach celebrytach

a przecież ja umiem tylko

zepsute piosenki

i wpaść w nostalgię kiedy

niebo fioletem opada na

kwiaty wiśni a

kosy jak żyletki przecinają mi czas

pamiętam że

tej wiosny obudziłem się i

nie było poranka

latarnie zaledwie

mżyły chorowitym światłem

paliłem słuchałem walca

oglądałem

lisy czmychające przez ulicę

tłumki ludzi

głupców na paradzie

niemal zapomniałem ludzką mowę

wtedy tak

bezczelnie

oblekłaś się w dźwięk i już

nie chcę więcej spać

tej wiosny nie wschodziło słońce

a noc miała moje

bezgwiezdne oczy

patrzyłem nimi jak brzegami ulic

dryfują wraki bez

jutra kotwicy latarni

chciałem oślepnąć więc

zamykałem powieki na amen

udawałem głębię oceanu

dziury w ziemi sny pijaków

zaciskałem powieki mocniej

a wtedy ty

spojrzałaś na mnie z oddali

i teraz nie chcę mrugnąć

żeby nie stracić cię z oczu

tej wiosny w końcu wzeszło słońce

i puszcza pąki storczyk na parapecie

używam

głosu i oczu i całkiem wiele słyszę

i

boję się wiosny

rozpuścić się z durnym uśmiechem

przecież dopiero przyszłaś

zaświecić mi w okno

a ja już chciałbym

żebyś została na zimę

boję się zimy

zamarznąć bez szczęścia na twarzy